Zawód polskiego tłumacza przysięgłego został oficjalnie powołany 28-29 października 1997 roku w ośrodku Ministerstwa Sprawiedliwości w Borach Tucholskich podczas konferencji, w której uczestniczyli przedstawiciele MS i tłumacze. Wydarzenie to rozpoczęło nowy, bardzo istotny rozdział historii tłumaczy przysięgłych w Polsce którzy jednak, z powodzeniem, funkcjonowali już od dłuższego czasu.
Początki tej niedługiej historii splatają się w czasie z okresem zaboru austriackiego na ziemiach Polskich. W tamtym czasie polscy tłumacze funkcjonowali zgodnie z zasadami obowiązującymi w konstytucyjnej monarchii austro-węgierskiej. Z uwagi na obecność na terenie zaboru wielu mniejszości narodowych, istniała potrzeba stworzenia instytucji, która umożliwiłaby wszystkim jednakowy dostęp do dokumentów sądowych, prawniczych i handlowych a także bieżących wiadomości. Dlatego 25 marca 1869 roku Rada Ministrów wydała dekret na mocy którego powstała na Węgrzech Główna Służba Tłumaczeń. Pierwszy raz określona została taryfa stawek wynagrodzenia, a także rodzaje tłumaczeń: proste, uwierzytelnione i publikowane. Służba dokonywała przeglądu krajowej i światowej prasy, jak również tłumaczyła, a w razie potrzeby uwierzytelniała, dokumenty dla indywidualnych obywateli.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Skarbu, wydał 7 sierpnia 1920 rozporządzenie, które określało „wynagrodzenie świadków, znawców i tłumaczów w postępowaniu karnym”.
Autorem artykułu jest Aleksandra Polińska – stażystka
